Κυριακή, 10 Οκτωβρίου 2010
Οι όροι της "εθνικής" ανάπτυξης
Του Αντώνη Γαλανόπουλου
Το χειμώνα όλοι είχαμε μετατραπεί σε μικρούς οικονομολόγους. Στη τηλεόραση ακούγαμε από το πρωί έως το βραδύ για το Eurogroup, το Δ.Ν.Τ., τη Μερκελ, τη πιθανότητα χρεοκοπίας. Βγαίναμε για καφέ και η πρώτη μας συζήτηση ήταν τo ύψος των spreads. Τον Απρίλιο μπήκε στη ζωή μας το Μνημόνιο και η Τρόικα. Προνομιακό πεδίο συζήτησης για όλους εμάς που διαφωνούμε με την ακολουθουμένη πολιτική.
Μέσα στο καλοκαίρι αναδύθηκε και το τρίτο οικονομικό κλισέ που κυριαρχεί πλέον στη καθημερινότητα μας. Η ανάπτυξη!Όλοι βγήκαμε στο κυνήγι της ανάπτυξης. Σίγουρα είναι προτιμότερο να μιλάς για την ανάπτυξη παρά για τη χρεοκοπία της χωράς σου αλλά κάθε συζήτηση που πηγάζει από ένα μαζικό ένστικτο και βασίζεται σε ένα συλλογικό θυμικό παρουσιάζει στρεβλώσεις. Στρεβλώσεις που στο τέλος θάβουν την ουσία.
Δεν υπάρχει βασιλική οδός για την ανάπτυξη, όπως σωστά τονίζει ο Πάσχος Μανδραβέλης. Δεν θα έρθει με ένα μαγικό τρόπο από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν αρκεί ένα νομοθέτημα της κυβέρνησης. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα αυτόματου πιλότου. Η ουσία της ανάπτυξης βρίσκεται στους όρους και την στόχευση της. Εδώ και μήνες, οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις που αφορούν την Ελλάδα λαμβάνονται στο εξωτερικό. Οι αναπτυξιακές επιλογές είναι η μήτρα που θα γεννήσει το μέλλον της χωράς. Η αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου της χωράς είναι η μοναδική ευκαιρία που προσφέρει η τρέχουσα οικονομική κρίση αλλά και ένα ευαίσθητο εθνικό ζήτημα στη περίοδο του μνημονίου.Η ανάπτυξη είναι ένα γνήσια λαϊκό πρόταγμα αυτή τη περίοδο καθώς το μνημόνιο έχει εξασφαλίσει τους δανειστές μας σε κάθε περίπτωση ύφεσης ή ακόμη και απόλυτης καταστροφής της χωράς. Μόνο μέσα από την ανάπτυξη θα βρούμε το δρόμο για να αποδεσμευτούμε από το μνημόνιο. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να προσελκύσει κεφάλαια από χώρες, όπως το Κατάρ και η Κίνα είναι σωστή. Άλλωστε το ελληνικό κεφάλαιο εμφανίζεται κατώτερο του αναμενόμενου. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε κεφαλαιοκρατία, αλλά μόνο πλουτοκρατία. Η πλουτοκρατία συσσωρεύει, ποτέ δεν επενδύει.Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει, ότι δεν θα ελέγχουν οι όροι και οι συνθήκες με τους οποίους θα προσελκύουν κεφάλαια από το εξωτερικό. Η ανάγκη δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε σπασμωδικές κινήσεις.
Οι ανεξέλεγκτες ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (κινητής και ακίνητης) είναι δυο κινήσεις που υπονομεύουν βαθιά την ανάπτυξη της χώρας στο μέλλον. Τελευταία ακούμε για πώληση συμμετοχών του κράτους σε αεροδρόμια και λιμάνια, πώληση των ΕΛΤΑ, πώληση του ΟΣΕ μέσα στο 2011. Το μόνο θετικό νέο σε αυτό το μέτωπο είναι η χθεσινή δήλωση της Υπουργού Περιβάλλοντος ότι το κράτος θα συνεχίσει να διατηρεί τουλάχιστον το 51% της Δ.Ε.Η.Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε γίνει ακόμα προτεκτοράτο. Πουλώντας όμως όλες μας τις υποδομές και όλη την ακίνητη περιουσία μας, είμαστε σίγουρα στο σωστό δρόμο για να γίνουμε. Και μάλιστα ένα πολύ προσοδοφόρο προτεκτοράτο.Η δημόσια περιουσία δεν ανήκει στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ανήκει πάντοτε στην επόμενη γενιά. Κι η κάθε κυβέρνηση πρέπει να τη διαχειρίζεται με γνώμονα το συμφέρον της επερχόμενης γενιάς.
Σ’αυτή τη κρίσιμη ιστορική καμπή για τη χωρά καλούμαστε να σχεδιάσουμε ένα νέο εθνικό αναπτυξιακό μοντέλο. Ο ρόλος του κράτους είναι διπλός. Πρέπει να διατηρεί ένα ελεγκτικό, ρυθμιστικό ρόλο αλλά και να αποτελεί τον μεγάλο παίκτη στους ζωτικούς εθνικούς τομείς της οικονομίας. Κομβικό ρολό παίζουν οι μεγάλοι δημόσιοι οργανισμοί που πρέπει να παραμείνουν έστω κατά 51% υπό τον έλεγχο του κράτους. Το ίδιο ισχύει για όλες τις βασικές υποδομές. Σε διαφορετική περίπτωση η οικονομία της Ελλάδας θα αποτελεί ένα πύργο Jenga στα χέρια των κερδοσκόπων. Το νέο μοντέλο θα πρέπει να στηριχτεί τόσο στα γενικά συγκριτικά πλεονεκτήματα της χωράς (όπως το περιβάλλον και ο πολιτισμός) όσο και στα επιμέρους πλεονεκτήματα κάθε περιοχής, κάθε περιφέρειας. Για να επιβιώσεις σε ένα διεθνές περιβάλλον γενικευμένου ανταγωνισμού πρέπει να αποκτήσεις ειδίκευση. Αυτή θα προέλθει μέσω της σχεδιασμένης επένδυσης στα «ειδικά» πλεονεκτήματα μας. (Νίκος Κοτζιάς) Κατά τον επανασχεδιασμό της αναπτυξιακής πολιτικής της χώρας οφείλουμε να διατηρήσουμε την ισορροπία ανάμεσα στο κοινωνικό δίκαιο, την οικονομική ανάπτυξη και τη προστασία του περιβάλλοντος. Είναι θέμα διαγενειακής δικαιοσύνης!
afterhistory
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου